Als er spanning is in een gemeente zie ik vaak twee dingen gebeuren: de gemeentevergaderingen worden drukker bezocht en de zondagse dienst wat minder. Men wil zondags rust en een ontmoeting met God. En op de gemeentevergadering betrokken angstig luisteren of boos spreken.
En de bidstond? Die is misschien spannend in zo’n periode. Want wordt het daar meer praten dan bidden? Wat bid je eigenlijk tijdens het conflict zonder je mening 'uit te bidden'?
Ik vind Psalm 19 vers 15 in zo’n periode een prachtig vers: Mogen de woorden van mijn mond en de overleggingen van mijn hart U welgevallig zijn. Een vers dat je ook kunt bidden als je U vervangt door u/jou en daarbij een gemeentelid of de leiding voor ogen houdt.
Ik bid dit vers bijna altijd wanneer ik als gespreksleider en coach een spannend (groeps-) gesprek inga. Een avond die spannend is qua onderwerp en voor alle betrokkenen. Maar ook voor mijzelf. Want ook al heb ik redelijk wat ervaring, ik weet dat het zeker niet vanzelf goed komt. Ik bid dus dat mijn (en ieders) woorden en gedachten ook deze keer mogen bijdragen aan herstel van de situaties en relaties, en tot eer van God mogen zijn.
Vaak gebeurt dat en soms hoor ik een terugblik zoals: ‘Ik was bang dat we aan het eind van de vergadering als twee groepen door twee verschillende deuren uit elkaar zouden gaan; maar Gerard zorgde voor een sfeer en aanpak van respectvol spreken, luisteren en stappen zetten’
Dan lig ik na zo’n avond vaak uren wakker, van blijdschap, dat er herstel is doorgebroken en er ruimte gekomen is voor vervolgstappen. Het Koninkrijk breekt baan door onze verschillen en gebrokenheid heen!
Laten we ook deze Week van Gebed samen recht door zee gaan bidden om herstel; zowel in gemeenten als daar waar gemeenteleden betrokken zijn in familie, buurt of werk.
Dat we als vredestichters respectvol naar elkaar zullen luisteren en wijsheid van God ontvangen om er samen uit te komen.