De buurtmaaltijd is druk en gezellig, ik probeer bij verschillende tafels aan te sluiten en kom in een verhit gesprek terecht.
"Al die vluchtelingen, die komen zeker weer in deze wijk wonen en het gaat hier al zo slecht en ik kan al bijna niemand meer verstaan." "Al die mensen bij de voedselbank, laten we daar eerst maar eens voor zorgen." "En deze kerk, die is straks vast ook een moskee!" Bekende kreten die je af kunt doen als asociaal. Maar ìk weet wie deze mensen zijn en waar ze wonen. De een zit al jaren werkloos thuis en de ander staat elke week zwaar van de schaamte in de rij bij de voedselbank. Ook ik heb sinds ik in deze wijk woon weinig vertrouwen meer in een overheid die opkomt voor kwetsbare mensen.
Ik bedenk me dat niet alleen de mensen op de Middellandse zee gered moeten, maar dat we ook over Gods redding moeten spreken met onze buren, kerken en de leiders van ons land.
Want als we allemaal zouden weten dat Jezus je wil redden van de schaamte die je ervaart als je in de rij staat bij de voedselbank. Dat je ziel gered is van de stem die je elke ochtend vertelt dat je mislukt bent, omdat werk vinden niet lukt. Dat je ziel gered is van de machteloosheid die je voelt als je voor de zoveelste keer in de wacht hangt bij de woningcorporatie. Dat je ziel gered is van de aarzeling om beslissingen te nemen die je zetels kunnen kosten. Dat je gered bent van het idee dat je zekerheid afhangt van de waarde van je huis en dat zelfs als alle kerken in moskeeën zouden veranderen je nog steeds niet bang hoeft te zijn.
Als we dat voor ogen houden als het Save our Souls klinkt vanaf de Middellandse zee, dan hoeven we ons niet druk te maken over onze eigen redding, toekomst, bankrekening of kerk. Want als je weet dat je zelf blijft drijven, dan laat je een ander niet verdrinken.