Moeten we iedereen nu zomaar toelaten in Europa? Is dat wel verstandig? Is dat niet gevaarlijk? Halen we daarmee de ‘vijand’ niet in huis? Kan de economie al die extra monden wel blijven voeden?
Moeten we iedereen nu zomaar toelaten in Europa? Is dat wel verstandig? Is dat niet gevaarlijk? Halen we daarmee de ‘vijand’ niet in huis? Kan de economie al die extra monden wel blijven voeden?
Dat waren zo een paar van de vragen die aan de orde kwamen bij de algemene vergadering van de Europese Evangelische Alliantie in Duitsland deze week. Hoewel het niet zo gepland was, sloeg het thema ‘van exclusief naar inclusief’ de spijker natuurlijk precies op z’n kop. De discussies waren dan ook niet van de lucht, maar uiteindelijk kwam er wel een krachtige en eensluidende verklaring uit.
Als evangelische christenen willen we ons niet gek laten maken door de waan van de dag en zeker niet door angst- en haatzaaierij. Christus roept ons op om onze naaste lief te hebben, heel in het bijzonder de naaste in nood: de vreemdeling, de wees en de weduwe … Ja, Hij roept mij zelfs op mijn vijand lief te hebben. Onvoorwaardelijk, zoals Hij ons heeft liefgehad.
Ik zie het al voor me als Jezus terugkomt op de wolken en het klinkt: ik was een vreemdeling, maar je hebt mij niet opgevangen. Dan kom ik er echt niet van af door te zeggen: ja, maar ik was bang dat U misschien wel eens een IS-terrorist zou kunnen zijn. Of: ik dacht dat U een economische vluchteling was!
Nee, alleen liefde, onvoorwaardelijk en inclusief, drijft angst uit en overwint het kwaad. Maar je gaat dat alleen zien als je inderdaad uit je exclusieve comfortzone stapt en relaties probeert op te bouwen met mensen uit andere culturen.
