Heeft de kerk wel behoefte aan leiders? Die vraag kom ik nogal eens tegen. Soms uit frustratie over autoritaire leiders uit het verleden. Of met verwijzing naar Jezus als enige leider van de kerk. Dat laatste klinkt goed, maar juist Jezus liet z’n leerlingen achter met een opdracht. En daarmee waren zij ook weer leiders.
Het thema leiderschap leeft binnen veel kerken. De praktijk schuurt: mensen zijn moeilijker te motiveren tot een ambt of bediening. Tegelijk merken we dat allerlei patronen niet meer werken als voorheen: pastorale zorg, huisbezoeken en ambtsvoorziening bijvoorbeeld. Het is steeds moeilijker nieuwe ambtsdragers te krijgen en vacatures vullen voelt als het ene gat dichten met het andere. Intussen zien we ook een groeiend verlangen naar bezieling, naar richting. Volgens mij kun je daarom juist vandaag niet heen om het thema ‘missionaire leiders’.
Op dit moment ligt een onlangs vertaald boek van Mike Breen hierover op m’n bureau. Wat het voor mij de moeite waard maakt is dat Mike Breen schrijft vanuit zijn eigen jarenlange missionaire praktijk. Met verstand van zaken dus. Hij legt een belangrijke verbinding in zijn boek: die tussen leiderschap en discipelschap. Leiders zijn volgens hem geen autoritaire figuren, maar mensen die zelf Jezus volgen en daarin voorbeeld zijn.
Ik hoop dat we dit gesprek hierover gaan en blijven voeren. Ik geloof namelijk dat we leiderschap nodig hebben dat werkelijk missionair durft te zijn. Leiders die niet een functie bekleden, maar iemand zijn. Mensen die zelf belichamen wat ze graag bij anderen willen zien. Mike Breen prikkelt, ontregelt en geeft je iets in handen dat anders is dan je tot nu toe gewend was.