Waarheid, fouten en genadevolle mentoren

Het was zaterdag. Na een lange week werken genoot ik van een welverdiend drankje op het terras. Ik vertelde enthousiast over de hoeveelheid werk die ik afgelopen week had verzet, met een mengeling van trots en van vermoeidheid. Opeens was daar die vraag. Zomaar uit het niets. Mijn eerste reactie was ‘ja!’ Een beetje om ervan af te zijn. Een beetje omdat ik niet wil twijfelen aan de leiding die ik toch echt heb ervaren… Of toch niet? In mijn hoofd gaan de radertjes draaien. Deze vraag kwam goed binnen. Terwijl ik naar huis liep in de middagzon, stelde ik God opnieuw de vraag: ‘Wat is de waarheid over deze situatie? Wat is de keuze vooruit?’

Ik heb het nodig dat mensen mij de waarheid zeggen. Tegelijk houd ik er niet zo van als mensen het doen, want soms wil ik het (nog) niet weten. Het vraagt genade om met de waarheid om te kunnen gaan. Juist die genade zie ik zo weinig bij de millennials om mij heen. We werken keihard door. We accepteren fouten niet als onderdeel van het proces. We bereiken een volwassen leeftijd in een wereld die schijnbaar maakbaar is. Onze generatie lijkt een plaatje naar elkaar hoog te houden waarin je het in je eerste run direct goed moet doen.

Maar laten jij en ik hier in ieder geval even eerlijk zijn: fouten, vallen, stommiteiten, falen, struikelen, onwetendheid, het hoort allemaal bij leven en ontwikkelen. God maakt zichzelf juist in momenten van zwakte aan ons en aan anderen bekend. Het niet weten houdt me nederig en maakt me afhankelijk van God. Waarheid en genade nodigen mij uit om naar Hem toe te gaan.

We hebben mensen om ons heen nodig, die ons de waarheid zeggen. Niet vanuit een ‘ik weet het beter’, maar vanuit een nederige ervaring. Niet met een vingertje, maar waarheid in genade en liefde. Mensen die vanuit levenservaring kunnen zeggen dat na het falen, een nieuwe mogelijkheid komt. Die weten wat het is om niet op eigen inzicht te vertrouwen, maar op God.

Wie neemt die rol op zich?