Israëlzondag: ruimte voor gebed, pijn en hoop

Ik merk aan mezelf dat ik de afgelopen jaren, met het toenemend antisemitisme in onze samenleving, pro-Joodser ben geworden dan ooit. Tegelijkertijd voel ik me niet thuis bij de politiek van Israëls premier en ministers. En doet het leed van mensen die lijden en het feit dat zovelen sterven zonder dat ze Jezus kennen me als christen en als evangelist veel pijn.

Moe van die oorlog

Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik verzucht al een hele tijd dat ik zo moe ben van die oorlog. En dan ben ik niet eens direct belanghebbende; laat staan de mensen die het betreft – gijzelaars en hun familieleden, jonge soldaten die de oorlog in moeten, de schrijnende situatie in Gaza, veel burgerslachtoffers en ga zo maar door.

Moeilijk

Misschien herken je ook wel dat je bijna niet meer weet waar je goed aan doet als het gaat om je gebed. Op zondagochtend bid ik met de luisteraars van Radio 5 altijd om een gezegende zondag, alsook voor de wereldvrede. En ik hóórde mezelf gaandeweg telkens hetzelfde bidden. Hoe doe je dat nou eigenlijk goed?
Ik was zélf met iemand in gebed, die op den duur – goudeerlijk – zei: ‘Here God, en ik vind het moeilijk om te zeggen, maar wilt U er alstublieft voor zorgen dat … (en ze noemde de naam van een leider in deze wereld) sterft.’ Waarna ze zei: ‘Of is dat gek? Mag je dat niet bidden?’ Tja, ik zou dat niet snel doen, maar ik begrijp het wel.

Wereldleiders op foto

Opeens wist ik waar het over mag gaan in de overdenking van het televisieprogramma. Tijdens de NAVO-top in Den Haag had God gesproken; ik las toen in mijn stille tijd Psalm 9 en met name de verzen 20 en 21 kwamen binnen. Het was op de dag dat ik al die wereldleiders op een foto zag staan. Dit is wat David er schrijft:
“Sta op, HEER, laat de macht niet aan mensen. Mogen de volken berecht worden in uw aanwezigheid. Jaag ze angst aan, HEER, zij moeten weten dat ze mensen zijn”. (NBV21 vertaling)

Statements

Voor de duidelijkheid: het gaat hier niet over ‘mensen bang maken’ voor God. Als je het geheel van de Psalm leest, heeft het met iets anders te maken. Met ontzag en met besef wie je bent ten opzichte van een grote, heilige God.
Toen al die leiders bij elkaar waren in Den Haag (en later ook diverse momenten in Amerika) zag ik ze telkens weer de pers te woord staan en statements maken op sociale media. Over Israël, over de Palestijnen en ook over Oekraïne en Rusland. De Afrikaanse landen zoals Sudan en Congo, die ook geteisterd worden door catastrofale oorlogen, werden niet genoemd trouwens

‘Sta op HEER, doe hen beseffen dat ze mensen zijn’

Het is een soort opstandig, gelovig, rechtzoekend gebed. Het is méér dan: “Wilt U ervoor zorgen dat de oorlog stopt”, hoe goed het ook is om dat te vragen. David is strijdvaardig in Psalm 9, maar beseft ook terdege dat hij niet degene is die vrede kan brengen. Hij heeft God méér dan nodig.

Israëlzondag

In aanloop naar Israëlzondag bid ik het voor de Israëlische en Palestijnse leiders, en allen die zich met dit conflict bezighouden.
‘HEER, doe hen beseffen dat ze mensen zijn.’
Ménsen! Niet meer dan dat. (En ook niet minder, want ze hebben wel degelijk verantwoordelijkheden.)
Meer wapens, of slimmer oorlog voeren, of betere deals… het zijn allemaal menselijke keuzes. Als volgeling van Jezus bepleit ik: besef dat je mens bent. Er hoeft maar iets te gebeuren en de kaarten zijn weer anders geschud.

Bid ik vurig

Als het gaat om het grote, verdrietige conflict in Israël en Gaza op dit moment… bid ik enerzijds om de vrede voor Jeruzalem. Bid ik om ontferming voor burgers in Gaza die zo lijden en om vrijlating van de gijzelaars. En anderzijds bid ik vurig over de leiders aan welke kant van het conflict dan ook uit: “Sta op HEER, laat de macht niet aan mensen. Als het moet… jaag ze angst aan HEER… zodat ze beseffen… dat ze ménsen zijn. Amen.”