Een bepaald percentage christenen heeft de gave om te evangeliseren. De meerderheid heeft die gave niet. Hoe kunnen wij, die de evangelisatiegave niet hebben, tóch een goede getuige van Christus zijn?
Wie de gave van evangelisatie hebben ontvangen, evangeliseren graag. Ze doen niets liever dan met mensen praten over Jezus, over de Bijbel, over het geloof. Als ze een hele dag met niemand over het evangelie hebben kunnen praten, hebben ze – voor hun gevoel – een slechte dag. Ze voelen ook goed aan welk aspect van het evangelie voor de ander van belang is. Ze onderkennen of vergeving van zonden, vertroosting in verdriet of heling van verwondingen nodig is, dan wel kracht om een bepaalde zonde te overwinnen of hoop op de toekomst of zingeving aan het leven of gemeenschap in een wereld van eenzaamheid, enzovoort.
Ze hebben eveneens een fijne intuïtie voor het moment dat iemand ‘eraan toe’ is om een beslissing voor Christus te nemen. Met andere woorden: Ze proberen niet een onrijpe vrucht te plukken. Ze voeren ook een echt tweegesprek met de ander. Dat wil zeggen dat ze de ander niet vermoeien met een onstuitbare monoloog. Integendeel, ze tasten voortdurend af of de ander vragen heeft, opmerkingen of tegenwerpingen, waarop ingegaan moet worden. De ander haakt dan ook niet af, maar blijft bij het gesprek betrokken. Blijft geïnteresseerd in het gesprek.
En wie de gave van de evangelisatie heeft, leidt regelmatig mensen tot het geloof in Jezus Christus. De Geest gebruikt deze gave om mensen tot bekering en wedergeboorte te brengen. Kortom: wie de gave van evangelisatie heeft, die evangeliseert graag en doet dat goed! Maar… niet iedere christen heeft die gave ontvangen. Ik heb zelf deze gave niet.
Oikos-evangelisatie
Voor ons die deze gave niet gekregen hebben (de Heilige Geest heeft ons andere gaven gegeven), is er de weg die men tegenwoordig wel de ‘oikos-evangelisatie’ noemt.
Oikos is het Griekse woord voor ‘huis’. En dan niet ‘huis’ in de tegenwoordige betekenis van het woord (een huisgezin met vader, moeder en een of twee kinderen), maar in de betekenis zoals die in de Bijbel voorkomt. Toen behoorde tot het ‘huis’ van bijvoorbeeld Abraham niet alleen zijn vrouw en kinderen, maar ook zijn slaven en zijn dienaren-in-loondienst en hun gezinnen. En ook zijn neef Lot met zijn familie, slaven en knechten. Vervolgens ook een aantal handwerkslieden die een poos met hem optrokken en ten slotte wat reizigers die tijdelijk bij hem onderdak gekregen hadden. Al deze mensen vormden tezamen het ‘huis’ (de oikos) van Abraham.
Ook wij hebben tegenwoordig zo’n oikos. We noemen dat ‘onze leefwereld’. Een relatienetwerk van mensen met wie we een goed en regelmatig contact hebben: onze familieleden, vrienden, collega’s, buren, enzovoort. Het concept van de oikos-evangelisatie zegt nu: Wees een getuige van Christus speciaal voor je oikos-leden. Zoals Jezus gezegd heeft tegen de (door Hem genezen) bezetene van Gadara: ‘Ga naar uw huis (uw ‘oikos’, staat er in het Grieks) tot de uwen (!) en bericht hun al wat de Here in zijn ontferming u gedaan heeft’ (Marcus 5 vers 19).
Beperk je
Oikos-evangelisatie zegt dus: Beperk je tot je bestaande contacten en ga niet proberen ‘iedereen’ te bereiken. Want wie ‘iedereen’ probeert te bereiken, bereikt waarschijnlijk niemand. Je hoeft in je eentje je niet voor de hele wereld verantwoordelijk te voelen, maar je mag de liefde van God betonen aan een (klein) aantal mensen uit je naaste omgeving, uit je eigen leefwereld, je oikos.
1. Dien hen met de gave(n) die de Heilige Geest je geschonken
heeft; laat hun zo zien wat God door jou heen wil en kan doen.
2. Breng hen in contact met evangelisatieactiviteiten. Maak hen erop attent, ga met hen erheen.
3. Ten slotte, probeer hen in aanraking te brengen met iemand die de gave van evangelisatie heeft.
Deze oikos-evangelisatiemethode wordt kennelijk door God gezegend. Uit onderzoeken blijkt dat vijfenzeventig procent en meer van de mensen die tot Christus komen, zeggen dat dat gebeurd is door bemiddeling van vrienden en bekenden, familieleden, collega’s of buren.
Voordelen oikos-evangelisatie
Levensstijl
Mensen met wie je een regelmatig contact hebt, kunnen je leven gadeslaan. Ze kunnen in je doen en laten zien wat het geloof voor je betekent en wat het in je leven uitwerkt. En een (door God) veranderd leven heeft aantrekkingskracht!
Gesprek
Oikos-relaties zijn gewoonlijk ongedwongen en ontspannen. Je komt gemakkelijk tot vertrouwelijke gesprekken. In zulke gesprekken is het niet vreemd als je heel persoonlijke dingen vertelt. En het is ook niet vreemd als je vertelt over dat wat voor jou het allerbelangrijkste is in je leven: je relatie met God.
Behoeften
Omdat je je oikos-contacten goed kent, is het niet moeilijk vast te stellen wat hun vragen, hun noden, hun zorgen, hun behoeften zijn. In ‘het grote gebod’ zegt de Heer ons dat we onze naaste moeten liefhebben. Zouden de leden van onze oikos niet onze naasten zijn? Laten we hun de liefde van de Heer bewijzen in de noden, zorgen en behoeften die ze hebben.
Nazorg
Als je voor iemand uit je oikos het middel geworden bent waardoor hij of zij Christus heeft leren kennen, dan ben je ook de aangewezen persoon om zo iemand daarna verder te helpen. Een ‘beslissing voor Christus nemen’ is immers niet een sluitstuk, want daarna komt een levenslang proces van geestelijke ontwikkeling. Voor je oikos-leden kun je ook daarbij een hulp zijn. Weer op dezelfde manier als in de voorafgaande fase:
1. De ander dienen met de gaven die God je geschonken heeft;
2. De ander in aanraking brengen met activiteiten op het gebied van toerusting en van pastoraat;
3. De ander in contact brengen met christenen die gaven hebben op het gebied van onderricht en toerusting.
Werkwijze
Wie met het bovenstaande instemt, zal belangstellen in de vraag: hoe gaat oikos-evangelisatie in z’n werk? Daarom nu enkele praktische aanwijzingen.
Maak een schema ‘Mijn leefwereld’: Teken een cirkel en schrijf daarin je eigen naam. Teken nu vijf cirkels (verschillende leefgebieden) daaromheen en vul in die vijf cirkels een of meer namen in van mensen die geen persoonlijke relatie met Jezus Christus hebben en met wie je zowel een goed als een regelmatig contact hebt.
Verdiep je in de personen van wie je de naam hebt opgeschreven, heb belangstelling voor ze, leef met ze mee. Vraag je af wat hen beweegt, wat hen bezighoudt, wat hun vragen, hun zorgen zijn. In welk opzicht kun je iets voor hen betekenen en de liefde van Christus aan hen bewijzen? Als je je zo in hen verdiept hebt, kun je ook heel concreet en specifiek voor hen gaan bidden.
Vraag God of er misschien één bij is, of twee, die Hij heel speciaal op jouw weg geplaatst heeft. ‘Heer, wie legt U in het bijzonder op mijn hart, voor wie wilt U mij gebruiken?’
Overdenk op welke verschillende manieren je de ander met de boodschap van het evangelie in aanraking kunt brengen. Behalve het evangelie zichtbaar maken in je eigen leven en ter sprake brengen in je gesprekken, zijn er vele andere mogelijkheden: met de ander naar een evangelisatiesamenkomst of -gesprekskring gaan. En er dan samen over doorpraten. Evangelisatielectuur geven en daarna samen bespreken. Samen een boek of een bijbelgedeelte lezen en daarover praten, enzovoort.
Zoek contact met anderen die ook op deze wijze een getuige van Christus willen zijn. Bid voor elkaar, help en bemoedig elkaar, bespreek met elkaar wat je doet en hoe je het aanpakt en sta open voor elkaars goede raad en kritiek.
Zo mogen we onze aandacht richten op een of twee mensen uit onze eigen omgeving, onze oikos, en tot onze verrassing merken dat God daar zijn zegen aan verbindt. Zo kunnen we, ook al hebben we niet het speciale charisma van evangelisatie ontvangen, tóch een getuige van Christus zijn.
Overgenomen uit: Ik houd van de kerk, Erik Veenhuizen (uitgeverij Medema)
